Etnogeneza ruskog naroda usko je povezana s poreklom staroruske narodnosti, u čijem su nastanku, sa svoje strane, važnu ulogu odigrala istočnoslovenska plemena. Obrazovanje i razvoj ruskog etnosa nalažahu se u neposrednoj vezi s vekovnim širenjem njegove istorijsko-etničke teritorije. Počeci istorije ruskog naroda sežu u istoriju staroruske države – Kijevske Ruske, koja je nastala kao rezultat ujedinjavanja istočnoslovenskih plemena. Teritorija staroruske države prostirala se od Belog mora na severu do Crnog mora na jugu, od Karpata na zapadu do Volge na istoku. Staroruska narodnost, sa zajedničkom istočnoslovenskom samosvešću, obrazovana je u periodu jedinstva staroruske ranofeudalne Kijevske Ruske od IX do ranog XII veka.
Najvažnije osobenosti etničke istorije Rusa behu stalno prisustvo slabo naseljenih prostora, susednih glavnoj ruskoj etničkoj teritoriji, te viševekovna migraciona aktivnost ruskog stanovništva. Period što je prethodio formiranju staroruske države, isto kao i doba Kijevske Rusije, obeležen je kretanjem istočnoslovenskog etničkog masiva ka severu i severoistoku i naseljavanjem tih oblasti, koje docnije obrazovaše jezgro ruske (velikoruske) etničke teritorije.
Etničko jezgro ruskog naroda stvoreno je od XI-XV veka u predelima zemalja što leže u međurečju Volge i Oke i granicama Velikog Novgoroda, tokom žestokog otpora mongolsko-tatarskoj zavisnosti. Suzdalj, Vladimir, Moskva naizmenično postaju središtem ruskog sveta. Posle oslobođenja od hordinskog jarma, počelo je ponovno naseljavanje „divljeg polja“, odnosno južnih ruskih krajeva, razorenih hordinskim naletima; usledila su preseljavanja u Povoložje, u XVII-XVIII veku – u Sibir, na Severni Kavkaz, kasnije – u Kazahstan, na Altaj i u Srednju Aziju. Kao rezultat, postepeno se obrazovala prostrana etnička teritorija Rusa. Ovi i drugi činioci doprineli su tome da se u sastavu ruskog naroda očuvaju ili oblikuju osobite (izdvojene) etnografske, etnokonfesionalne i etno-ekonomske grupe. Mogu se, između ostalih, pomenuti Pomori (ruski starinci koji se bave ribolovom i podvodnim lovom na obalama Belog i Barencovog mora), Zaonežani, Kargopolji na severu i severozapadu evropskog dela Rusije, odvojene lokalne grupe ruskih središnjih regiona (iljmenski Prozeri, Pskovići, Mešćeri, Gudovljani), Keržaci (staroobredničko rusko stanovništvo šumskog pojasa Srednjeg Urala), južne grupe ruskog stanovništva (Polesjani, Gorjuni, Sajani), lokalne grupe staroobredničkog ruskog stanovništva u pojedinim oblastima Sibira – Kamčadalci na Kamčatki, Ustjinci koji žive na ušću reke Indigirke, Markovci, raseljeni na obalama Anadira, Kolimčani, koji su svoja naselja osnovali na obalama reke Kolime i drugi.
Čudnovato, ali se ispostavilo da su Rusi jedini istorijski narod Evroazije koji se tokom dve hiljade godina s nepobitnom istrajnošću kretao ka severoistoku, u hladne i slabo naseljene kontinentalne dubine. Ovo kretanje je i stvorilo ruski narod, odvojivši ga najpre od opšteslovenske sredine istočno od Karpata, a zatim i od istočnoslovenske – istočno od Dnjepra. Domosedci i ljubitelji udobnosti ostajahu na zapadu, tragaoci i podvižnici odlažahu u susret suncu, ka istoku. Upadljivo je da su svi narodi kontinenta težili upravo suprotnom smeru: iz hladnih, kontinentalnih dubina ka toploj primorskoj periferiji, ili, po rečima britanskog geopolitičara Halforda Makindera, iz Hartlenda u Rimlend. O tome svedoči istorija Kelta i Germana, Normana i Mađara, Huna i Avara u Evropi, Seldžuka i Osmanlija u Prednjoj Aziji, Heftalita i Mogula u Indiji, Sjungnua i Džurdžena, Mongola i Mandžura na Dalekom istoku.
Alternativni put za kretanje Rusa svojevremeno je bio predložio knez Svjatoslav, sin ravnoapostolne kneginje Olge. On je maštao da prestonicu Rusije preseli na Dunav i nacionalne napore posveti osvajanju Balkanskog poluostrva. Ko zna, možda bi onda istorija otišla u drugom pravcu, a prestonica ruske države danas bila u Beogradu? No, kneževa ideja nije dobila široku podršku, i nakon smrti Svjatoslava bila je zaboravljena. Rusi su više voleli slabo isplativ i težak, ali beskrvan i milosrdan put osvajanja severa, nego žestoki rat za mesto pod suncem.
Prirodno-klimatske osobenosti zemlje imale su veliki uticaj na stvaranje ruskog etnosa:
praktično odsustvo planinskih venaca, prisustvo velikog broja šuma i močvara, surove zime. Napornost poljoprivrednih radova, naročito neophodnost da se na vreme i bez gubitaka završi sa žetvom, doprineli su obrazovanju ruskog nacionalnog karaktera, sposobnosti izdržavanja krajnjih napora, što se pokazalo spasonosnim i nužnim u periodima neprijateljskih najezdi, gladi, ozbiljnih društvenih potresa. Periodično ponavljani napadi na spoljne granice zemlje snažno su pobuđivali rusko stanovništvo na oslobodilačku borbu i jedinstvo. Važnu ulogu u formiranju mirnog „severoistočnog vektora“ odigralo je primanje pravoslavnog hrišćanstva, čiju su misiju očuvanja čistote Rusi preuzeli na sebe. Takvom narodu bila je potrebna snažna i moćna država, odgovarajuća i njegovom nacionalnom karakteru, i njegovim potrebama. Takva država je bila i ostala Rusija, verna sestra Srbije.
Glas javnosti/S07S
Genetsko istraživanje otkrilo: Evo ko sve čini Ruse i sa kojim narodima dele isti DNK
Svet
Autor: Glas javnosti
Autor: Glas javnosti
Rusi su istočnoslovenski narod, najmnogobrojniji etnos u Evropi. Ruski narod obrazovao se prvenstveno od istočnoslovenskih plemena, ujedinjenih u periodu Kijevske Rusije u staroruski etnos.
Rusi imaju mnogo zajedničkih istorijskih i kulturnih obeležja sa drugim evropskim narodima, posebno sa slovenskim narodima, i naročito sa srpskim narodom. Prema različitim procenama, danas u svetu živi između 125 i 167 miliona etničkih Rusa. Religija najvećeg dela Rusa – stožer, koji je uobličio naš duhovni identitet – postalo je Pravoslavlje.
Na teritoriji Drevne Ruske bilo je mnogo prirodnih mesta s nazivima koji su mogli dati ime našem narodu. Etnonim „Rus“, „Rusi“ je antičkog porekla i vezuje se za naziv „ros“, „rus“, koji potiče od naziva reke Ros, pritoke Dnjepra. Mada postoji još jedno, „legendarnije“ objašnjenje pojma: Rus znači – svetlost.
Antropološki, Rusi su istorodni – u smislu da su svi deo velike evropeidne rase. Ujedno s tim, uočavaju se razlike između pojedinih grupa. Među ruskim stanovništvom severnih oblasti preovlađuju priznaci atlantsko-baltičke rase, Rusi centralnih regiona čine istočnoevropski tip srednjoevropske rase, Rusi severozapada su predstavljeni istočnobaltičkim tipom belomorsko-baltičke rase, među Rusima juga nalaze se znaci primesa sredozemskih elemenata.
Etnogeneza ruskog naroda usko je povezana s poreklom staroruske narodnosti, u čijem su nastanku, sa svoje strane, važnu ulogu odigrala istočnoslovenska plemena. Obrazovanje i razvoj ruskog etnosa nalažahu se u neposrednoj vezi s vekovnim širenjem njegove istorijsko-etničke teritorije. Počeci istorije ruskog naroda sežu u istoriju staroruske države – Kijevske Ruske, koja je nastala kao rezultat ujedinjavanja istočnoslovenskih plemena. Teritorija staroruske države prostirala se od Belog mora na severu do Crnog mora na jugu, od Karpata na zapadu do Volge na istoku. Staroruska narodnost, sa zajedničkom istočnoslovenskom samosvešću, obrazovana je u periodu jedinstva staroruske ranofeudalne Kijevske Ruske od IX do ranog XII veka.
Najvažnije osobenosti etničke istorije Rusa behu stalno prisustvo slabo naseljenih prostora, susednih glavnoj ruskoj etničkoj teritoriji, te viševekovna migraciona aktivnost ruskog stanovništva. Period što je prethodio formiranju staroruske države, isto kao i doba Kijevske Rusije, obeležen je kretanjem istočnoslovenskog etničkog masiva ka severu i severoistoku i naseljavanjem tih oblasti, koje docnije obrazovaše jezgro ruske (velikoruske) etničke teritorije.
Etničko jezgro ruskog naroda stvoreno je od XI-XV veka u predelima zemalja što leže u međurečju Volge i Oke i granicama Velikog Novgoroda, tokom žestokog otpora mongolsko-tatarskoj zavisnosti. Suzdalj, Vladimir, Moskva naizmenično postaju središtem ruskog sveta. Posle oslobođenja od hordinskog jarma, počelo je ponovno naseljavanje „divljeg polja“, odnosno južnih ruskih krajeva, razorenih hordinskim naletima; usledila su preseljavanja u Povoložje, u XVII-XVIII veku – u Sibir, na Severni Kavkaz, kasnije – u Kazahstan, na Altaj i u Srednju Aziju. Kao rezultat, postepeno se obrazovala prostrana etnička teritorija Rusa. Ovi i drugi činioci doprineli su tome da se u sastavu ruskog naroda očuvaju ili oblikuju osobite (izdvojene) etnografske, etnokonfesionalne i etno-ekonomske grupe. Mogu se, između ostalih, pomenuti Pomori (ruski starinci koji se bave ribolovom i podvodnim lovom na obalama Belog i Barencovog mora), Zaonežani, Kargopolji na severu i severozapadu evropskog dela Rusije, odvojene lokalne grupe ruskih središnjih regiona (iljmenski Prozeri, Pskovići, Mešćeri, Gudovljani), Keržaci (staroobredničko rusko stanovništvo šumskog pojasa Srednjeg Urala), južne grupe ruskog stanovništva (Polesjani, Gorjuni, Sajani), lokalne grupe staroobredničkog ruskog stanovništva u pojedinim oblastima Sibira – Kamčadalci na Kamčatki, Ustjinci koji žive na ušću reke Indigirke, Markovci, raseljeni na obalama Anadira, Kolimčani, koji su svoja naselja osnovali na obalama reke Kolime i drugi.
Čudnovato, ali se ispostavilo da su Rusi jedini istorijski narod Evroazije koji se tokom dve hiljade godina s nepobitnom istrajnošću kretao ka severoistoku, u hladne i slabo naseljene kontinentalne dubine. Ovo kretanje je i stvorilo ruski narod, odvojivši ga najpre od opšteslovenske sredine istočno od Karpata, a zatim i od istočnoslovenske – istočno od Dnjepra. Domosedci i ljubitelji udobnosti ostajahu na zapadu, tragaoci i podvižnici odlažahu u susret suncu, ka istoku. Upadljivo je da su svi narodi kontinenta težili upravo suprotnom smeru: iz hladnih, kontinentalnih dubina ka toploj primorskoj periferiji, ili, po rečima britanskog geopolitičara Halforda Makindera, iz Hartlenda u Rimlend. O tome svedoči istorija Kelta i Germana, Normana i Mađara, Huna i Avara u Evropi, Seldžuka i Osmanlija u Prednjoj Aziji, Heftalita i Mogula u Indiji, Sjungnua i Džurdžena, Mongola i Mandžura na Dalekom istoku.
Alternativni put za kretanje Rusa svojevremeno je bio predložio knez Svjatoslav, sin ravnoapostolne kneginje Olge. On je maštao da prestonicu Rusije preseli na Dunav i nacionalne napore posveti osvajanju Balkanskog poluostrva. Ko zna, možda bi onda istorija otišla u drugom pravcu, a prestonica ruske države danas bila u Beogradu? No, kneževa ideja nije dobila široku podršku, i nakon smrti Svjatoslava bila je zaboravljena. Rusi su više voleli slabo isplativ i težak, ali beskrvan i milosrdan put osvajanja severa, nego žestoki rat za mesto pod suncem.
Prirodno-klimatske osobenosti zemlje imale su veliki uticaj na stvaranje ruskog etnosa:
praktično odsustvo planinskih venaca, prisustvo velikog broja šuma i močvara, surove zime. Napornost poljoprivrednih radova, naročito neophodnost da se na vreme i bez gubitaka završi sa žetvom, doprineli su obrazovanju ruskog nacionalnog karaktera, sposobnosti izdržavanja krajnjih napora, što se pokazalo spasonosnim i nužnim u periodima neprijateljskih najezdi, gladi, ozbiljnih društvenih potresa. Periodično ponavljani napadi na spoljne granice zemlje snažno su pobuđivali rusko stanovništvo na oslobodilačku borbu i jedinstvo. Važnu ulogu u formiranju mirnog „severoistočnog vektora“ odigralo je primanje pravoslavnog hrišćanstva, čiju su misiju očuvanja čistote Rusi preuzeli na sebe. Takvom narodu bila je potrebna snažna i moćna država, odgovarajuća i njegovom nacionalnom karakteru, i njegovim potrebama. Takva država je bila i ostala Rusija, verna sestra Srbije.
Glas javnosti/S07S
SKINI APLIKACIJU
.png)
